Zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, pożytki i inne przychody z nieruchomości wspólnej służą pokrywaniu wydatków związanych z jej utrzymaniem, a w części przekraczającej te potrzeby przypadają właścicielom lokali w stosunku do ich udziałów. W takim samym stosunku właściciele lokali ponoszą wydatki i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej w części nieznajdującej pokrycia w pożytkach i innych przychodach.
Właściciele lokali partycypują w pożytkach i przychodach jakie przynosi nieruchomość wspólna, ale też ponoszą wydatki i ciężary związane z jej utrzymaniem, przy czym zawsze w stosunku do wielkości udziałów w nieruchomości wspólnej. Odstępstwo od tej zasady jest możliwe tylko w przypadku lokali użytkowych (art. 12 ust. 3 ustawy). Uchwała o takiej treści, gdzie koszt usług ochrony miał być podzielony przez liczbę właścicieli lokali, była sprzeczna z bezwzględnie obowiązującymi przepisami prawa. Nie miało przy tym znaczenia, że większość współwłaścicieli opowiedziała się za takim właśnie rozwiązaniem. Tak rozsądził Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 21 czerwca 2018 r., (sygn. I ACa 846/17), do którego odsyłam.