Dodał:
Kiedy:
Do: Strefa wiedzy

Darowizna do majątku wspólnego oznacza, że obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn powstaje względem każdego z małżonków od nabytego w ten sposób przysporzenia majątkowego. Tak uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 15 stycznia 2018 r. (I SA/Kr 1030/17). Sąd zaznaczył przy tym, że zgodnie z art. 43 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym, a zatem w przypadku darowizny dokonanej przez darczyńcę do majątku wspólnego, darowiznę otrzymuje każdy z małżonków po połowie. Tym samym, zgodnie z art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn powstał obowiązek podatkowy w zakresie nabytych w ten sposób przez nich praw majątkowych. Fakt, że otrzymujący darowiznę mąż skorzystał ze zwolnienia podatkowego z uwagi na przynależność do podatkowej grupy „0” (jako osoba otrzymująca darowiznę od swojego ojca), nie wyłączył konieczności opodatkowania darowizny otrzymanej przez żoną należącą do podatkowej grupyCzytaj dalej →

Dodał:
Kiedy:
Do: Strefa wiedzy

Sądu Najwyższy w składzie 7 sędziów rozstrzygnie w jaki sposób i w jakim czasie rodzice mogą odrzucić spadek należący do dziecka. W tej ważnej kwestii występują bowiem rozbieżności w wykładni prawa orzecznictwa Sądu Najwyższego. Powiększony skład Sądu Najwyższego wypowie się w zakresie dotyczącym następujących zagadnień prawnych: Czy złożenie przez rodziców, jako przedstawicieli ustawowych dziecka powołanego do dziedziczenia, oświadczenia w imieniu dziecka na podstawie art. 1015 § 1 k.c. o odrzuceniu spadku, którego pasywa wyczerpują lub przewyższają wartość aktywów, stanowi czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu majątkiem dziecka w rozumieniu 101 § 3 k.r.o.? Czy – w przypadku oceny, iż w danym stanie faktycznym oświadczenie w imieniu dziecka na podstawie art. 1015 § 1 k.c. o przyjęciu lub odrzuceniu spadku jest czynnością przekraczającą zakres zwykłego zarządu majątkiem dziecka – złożenie do sąduCzytaj dalej →

Dodał:
Kiedy:
Do: Strefa wiedzy

Zgodnie z kodeksem cywilnym przedsiębiorca działa pod firmą. Firma jest oznaczeniem, które identyfikuje przedsiębiorcę, a nie prowadzone przez niego przedsiębiorstwo. Firmą osoby fizycznej jest jej imię i nazwisko. Nie wyklucza to włączenia do firmy pseudonimu lub określeń wskazujących na przedmiot prowadzonej działalności przedsiębiorcy, miejsce jej prowadzenia oraz innych określeń dowolnie obranych. Obowiązkowym elementem firmy jest imię przedsiębiorcy. W firmie można umieścić tylko jedno imię. Nie ma ponadto możliwości włączenia do firmy imienia, które ma status imienia na gruncie prawa wewnętrznego kościoła albo innego związku wyznaniowego. W przypadku obywateli polskich, w firmie może znaleźć się zatem tylko to imię, które wpisane jest w aktach stanu cywilnego. Nie jest koniecznie jednocześnie, aby było to imię wpisane w aktach stanu cywilnego jako pierwsze. W firmie powinno znaleźć się to spośród imion wpisanych do akt stanu cywilnego, które lepiejCzytaj dalej →

Dodał:
Kiedy:
Do: Strefa wiedzy

Dowód z zeznań świadków jest często stosowanym środkiem dowodowym w postępowaniu cywilnym. Poza nielicznymi wyłączeniami wskazanymi w procedurze cywilnej, każda osoba fizyczna ma zdolność do tego, żeby być świadkiem. Osoba wezwana przez sąd w charakterze świadka ma obowiązek złożyć zeznania. Obowiązek ten przejawia się w konieczności: stawienia się w sądzie (z wyłączeniem osób dotkniętych chorobą lub kalectwem, których przesłuchanie odbywa się w miejscu gdzie przebywają, jeżeli nie mogą tego miejsca opuścić), złożenia przyrzeczenia oraz zeznawania w zgodzie z prawdą. Osoba wezwana w charakterze świadka ma obowiązek stawić się na przesłuchanie. Nie zmienia tej okoliczności fakt przysługującego świadkowi prawa do odmowy zeznań czy też brak wiadomości w przedmiocie tematu dowodowego objętego postępowaniem. Za nieusprawiedliwione niestawiennictwo sąd skaże świadka na grzywnę w wysokości do trzech tysięcy złotych, przy czym wezwie go powtórnie, a w razie ponownego niestawiennictwa może zarządzić jegoCzytaj dalej →

Dodał:
Kiedy:
Do: Strefa wiedzy

Zgodnie z art. 78 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym właściciel pojazdu zarejestrowanego jest obowiązany zawiadomić w terminie nieprzekraczajacym 30 dni starostę o nabyciu pojazdu.  Nabywca może go jednak zbyć na rzecz kolejnej osoby przed upływem 30 dniowego terminu bez jego zawiadamiania. Kolejny następca prawny może ponownie przenieść własność pojazdu na rzecz dalszej osoby również nie dokonując jego przerejestrowania. Słowem, pojazd może prawnie i bez naruszenia przepisu przechodzić z jednego na kolejnego nabywcę bez obowiązku zgłoszenia.  Ostatni właściciel, który zgłosi wreszcie nabycie pojazdu do starosty, będzie zobowiązany przedstawić mu ciągłość umów dokumentujących przenoszenie własności, tak, aby możliwym było wpisanie tego ostatniego właściciela jako uprawnionego do dowodu rejestracyjnego oraz karty pojazdu. Przedstawiając powyższe obrazowo można wskazać na taki przykład, gdzie podmiot A (np. firma leasingowa) kupujeCzytaj dalej →

Dodał:
Kiedy:
Do: Strefa wiedzy

Postępowanie pojednawcze („postępowanie”) jest postępowaniem sądowym prowadzonym przed wniesieniem pozwu, którego celem jest rozwiązanie sporu w drodze ugody. Kodeks postępowania cywilnego ukształtował postępowanie pojednawcze jako postępowanie samodzielne, które może (lecz nie musi) poprzedzać proces i fakultatywne w tym znaczeniu, że inicjatywa jego wszczęcia zależy od woli zainteresowanej strony, co oznacza, że nie może być ono wszczęte z urzędu. Postępowanie ma liczne zalety. Przede wszystkim jest ono postępowaniem do maksimum odformalizowanym. Postępowanie jest dopuszczalne we wszystkich sprawach cywilnych, zarówno majątkowych jak i niemajątkowych, za wyjątkiem tych, których charakter na to nie zezwala (np. rozwód). Postępowanie inicjuje się poprzez złożenie wniosku o zawezwanie do próby ugodowej, w którym strona zwięźle przedstawia sporne zagadnienie. Od wniosku o zawezwanie do próby ugodowej pobiera się opłatę stałą w wysokości 40 zł (w sprawach o prawa majątkowe, gdy wartość przedmiotu sporu nie przekracza 10 000 zł)Czytaj dalej →

Dodał:
Kiedy:
Do: Strefa wiedzy

Często stosowaną klauzulą w ubezpieczeniach na życie jest wyłączenie odpowiedzialności ubezpieczyciela w sytuacji, gdy do śmierci doszło w wyniku wypadku, a kierowca prowadził pojazd bez wymaganych uprawnień. Nie zawsze jednak kierowanie pojazdem bez uprawnień, przy zastrzeżeniu takiej klauzuli w ogólnych warunkach ubezpieczenia, oznacza utratę odszkodowania. Rozpatrywana przed sądem sprawa dotyczyła wypłaty odszkodowania z polisy na życie kierującego, który poniósł śmierć w wypadku motocyklowym i który jednocześnie nie posiadał uprawnień do kierowania motocyklem. Powołany do sprawy biegły stwierdził jednak, że przyczyną wypadku był stan nawierzchni drogi i brak właściwej informacji ostrzegającej przed głębokimi koleinami. To zatem nie brak uprawnień do kierowania pojazdem był przyczyną wypadku i śmierci kierującego, a zły stan drogi i niewłaściwe na niej oznaczenia. Sąd pierwszej instancji odmówił co prawda wypłaty odszkodowania, jednak w instancji odwoławczej Sąd uznał, że w przedmiotowym stanie faktycznym ubezpieczyciel zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.Czytaj dalej →