Prowadzę sprawy, których celem jest uregulowanie stanu prawnego nieruchomości, często poprzez dążenie do wydania przez sąd orzeczenia w przedmiocie zasiedzenia prawa własności nieruchomości. Problem niezgodności między stanem prawnym wynikającym z dokumentów czy księgi wieczystej, a stanem posiadania prowadzącym do zasiedzenia jest w dalszym ciągu sprawą powszechną. Stan ten może wynikać z różnych i często złożonych okoliczności. Rozbieżność ta może być skutkiem nieformalnego przeniesienia własności nieruchomości bez zachowania formy aktu notarialnego. Może to być również wejście w posiadanie nieruchomości bez sprzeciwu po stronie  właściciela. Często także nieuregulowany stan prawny wynika ze stosunków spadkobrania, gdzie jeden lub kilku spadkobierców posiada nieruchomość spadkową od lat, przy braku zainteresowania nią przez pozostałych spadkobierców.   Przez zasiedzenie można nabyć przede wszystkim prawo własność nieruchomości, ale również własność rzeczy ruchomych. Do zasiedzenia prawa własności nieruchomościCzytaj dalej →

Posiadanie jest faktycznym władztwem nad rzeczą. Na fakt posiadania składają się dwa elementy, które muszą wystąpić łącznie: faktyczne władztwo nad rzeczą (element obiektywny) oraz wola posiadania (element subiektywny/psychiczny posiadania).   Wyróżniamy przy tym dwa rodzaje posiadania. Posiadanie samoistne (właścicielskie) oraz posiadanie zależne (niewłaścicielskie). Posiadanie samoistne występuje wtedy, gdy podmiot faktycznie włada rzeczą tak jak właściciel (nie musi to być zatem właściciel). Innymi słowy, posiadacz samoistny wykonuje uprawnienia składające się na treść prawa własności tj. m.in. korzysta z rzeczy z wyłączeniem innych osób, pobiera pożytki i przychody, a także uważa się za uprawnionego do rozporządzania rzeczą. Posiadanie zależne jest natomiast wykonywanie w zakresie prawa, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzecz jak użytkownie, zastaw, najem, dzierżawa czy użyczenie. Zgodnie z art. 342 kc, nie wolno naruszać samowolnie posiadania, chociażbyCzytaj dalej →

Ustawodawca w art. 62 § 1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (k.r.o.) wprowadził domniemanie prawne, zgodnie z którym, jeżeli dziecko urodziło się w czasie trwania małżeństwa albo przed upływem 300 dni od jego ustania lub unieważnienia, domniemywa się, że pochodzi ono od męża matki. W myśl tego przepisu okolicznością uzasadniającą pochodzenie dziecka męża matki jest istnienie związku małżeńskiego między mężczyzną a matką dziecka. Powyższe domniemania mogą być obalone tylko na skutek powództwa o zaprzeczenie ojcostwa. Z powództwem o zaprzeczenie ojcostwa może wystąpić: mąż matki dziecka, matka dziecka oraz dziecko po osiągnięciu przez nie pełnoletności. Można dodać także, że powództwo może wytoczyć także prokurator, jeżeli wymaga tego dobro dziecka lub ochrona interesu społecznego. W praktyce, jeżeli powództwo wytacza mąż matki to pozywa co do zasady matkę i dziecko; jeżeli matka, to pozywa męża i dziecko;Czytaj dalej →

O tym, że niektóre banki niesłusznie odmawiają zwrotu prowizji pisaliśmy tutaj (https://www.kancelariakarp.pl/blog/niektore-banki-nieslusznie-odmawiaja-zwrotu-prowizji-sad-wydal-nakaz-zaplaty-przeciwko-bankowi-handlowemu-w-warszawie/) i tutaj (https://www.kancelariakarp.pl/blog/niektore-banki-nieslusznie-odmawiaja-zwrotu-prowizji/). W sprawie prowadzonej przez radcę prawnego Krzysztofa Karp Sąd Rejonowy w Piasecznie wydał wyrok,  w którym zobowiązał Bank Handlowy w Warszawie S.A. („Bank”), aby zwrócił proporcjonalną część prowizji w związku ze wcześniejszą spłatą pożyczki przez powoda. Sąd nie uwzględnił tym samym argumentów Banku podniesionych w sprzeciwie od nakazu zapłaty i w dalszych pismach procesowych. Sąd w ustnych motywach takiego rozstrzygnięcia m.in stwierdził, że zwrot prowizji należy się konsumentowi niezależnie od tego czy umowa pożyczki została zawarta przed wydaniem wyroku przez TSUE w dniu 1 września 2019 r. (C-383/18), czy też po jego wydaniu. Sąd podzielił tym samym argumenty podnoszone m.in. w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2019 r. (III CZP 45/19), jak również argumenty podnoszone w orzeczeniach sądów powszechnych w podobnychCzytaj dalej →

Kolejna sprawa o zasiedzenie prawa własności nieruchomości zakończona sukcesem. Sąd w postępowaniu w przedmiocie zasiedzenia prawa własności nieruchomości stwierdził zasiedzenie nieruchomości zgodnie z żądaniem wnioskodawców. Sprawa była o tyle ciekawa, że wniosek dotyczył zarówno zasiedzenia udziałów w nieruchomości jak również fizycznie wydzielonej części nieruchomości. Sąd stwierdził przy tym zasiedzenie w dobrej wierze tj. po dwudziestu latach samoistnego posiadania. W sprawie zostali przesłuchani liczni świadkowie oraz dopuszczony został dowód z opinii biegłego geodety. Radca prawny Krzysztof Karp przeprowadził wnioskodawcę kompleksowo przez cały proces zmierzający do zasiedzenia, począwszy od czynności przygotowawczych na sporządzeniu dokumentów postępowania sądowego i reprezentowania wnioskodawcy przed sądem kończąc. Wnioskodawcy, a jednocześnie prawnemu właścicielowi gratuluję.  Czytaj dalej →

O tym, że niektóre banki niesłusznie odmawiają zwrotu prowizji pisaliśmy tutaj (https://www.kancelariakarp.pl/blog/niektore-banki-nieslusznie-odmawiaja-zwrotu-prowizji/). W sprawie prowadzonej przez radcę prawnego Krzysztofa Karp Sąd Rejonowy w Piasecznie wydał nakaz zapłaty i zobowiązał Bank Handlowy w Warszawie S.A. („Bank”), aby zwrócił powodowi proporcjonalną część prowizji w związku ze wcześniejszą spłatą przez powoda udzielonej mu pożyczki. Bank złożył sprzeciw od przedmiotowego nakazu zapłaty, zarzucając m.in. że interpretacja art. 49 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim przyjęta w wyroku TSUE z dnia 1 września 2019 r. (C-383/18) nie powinna mieć zastosowania do umów zawartych przed datą wydania tego wyroku. Argumentacja przedstawiona przez Bank, w opinii strony powodowej, nie wnosi nic nowego do sprawy, a zmierza jedynie do przeciągnięcia w czasie ostatecznego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. W argumentacji Banku nie ma bowiem nic ponad to, co zostało w sposób szczegółowy wyjaśnione w/w wyroku TSUE, uchwale SąduCzytaj dalej →

Przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz (art. 659 § 1 kodeksu cywilnego, dalej „kc”). Do zawarcia umowy najmu dochodzi wtedy, gdy wynajmujący i najemca uzgodnią istotne jej składniki (essentialia negotii), do jakich należą przedmiot najmu i czynsz. Przedmiotem najmu mogą być zarówno nieruchomości jak i rzeczy ruchome. Czynsz może być oznaczony w pieniądzach, jak również w świadczeniach innego rodzaju (art. 659 § 2 kc). Dalsze, ogólne przepisy dotyczące najmu regulują art. 660-679 kc. W art. 680-692 kc zawarte są normy odnoszące się do najmu lokalu. Szczególne przepisy dotyczące umowy najmu zawarte są także w ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobieCzytaj dalej →

Zgodnie z art. 481 § 1 kc jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi (zobacz https://www.kancelariakarp.pl/blog/odsetki-od-odszkodowania-opodatkowane-pit/ oraz https://www.kancelariakarp.pl/blog/od-kiedy-naleza-sie-odsetki-za-opoznienie-w-zaplacie-przez-ubezpieczyciela-odszkodowania-za-szkode-w-budynku-gospodarstwa-rolnego/) Nowością od dnia 7 listopada 2019 r., kiedy to nastąpiła obszerna nowelizacja kodeksu postępowania cywilnego, jest to, że odsetki należą się również od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu. Zgodnie z art. 98 § 11 kpc od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Jeżeli orzeczenie to jest prawomocne z chwilą wydania, odsetki należą się za czas po upływie tygodnia od dnia jego ogłoszenia do dnia zapłaty, a jeżeli orzeczenie takieCzytaj dalej →

Zgodnie z art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, w przypadku spłaty całości kredytu przed terminem określonym w umowie, całkowity koszt kredytu ulega obniżeniu o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy, chociażby konsument poniósł je przed tą spłatą (dalej jako „Ustawa”). W jednej z prowadzonych przez radcę prawnego Krzysztofa Karp sprawie, bank odmówił zwrotu proporcjonalnej części prowizji, w związku z wcześniejszą spłatą pożyczki. Odmowa wypłaty części prowizji, a także wyjaśnienia banku odnośnie braku podstaw do takiej wypłaty są nieprzekonujące, sprzeczne z literalnym brzemieniem art. 49 ust. 1 Ustawy, a także jego wykładnią instytucji unijnych oraz krajowych. TSUE w wyroku z dnia 11 września 2019 r. (C-383/18) wprost wskazał, że prawo konsumenta do obniżki całkowitego kosztu kredytu w przypadku wcześniejszej spłaty obejmuje wszystkie koszty, któreCzytaj dalej →

Zgodnie z art.  481 §  1 kc jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. § 2 stanowi, że jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Powyższe oznacza, że odsetki za czas opóźnienia ze spełnieniem świadczenia należą się wierzycielowi niezależnie od poniesionej przez niego szkody (wierzyciel nie musi wykazywać swej szkody), a także niezależnie czy opóźnienie było następstwem okoliczności za które dłużnik ponosi odpowiedzialność. W przypadku, gdy wysokość odsetek za opóźnienie nie zostałaCzytaj dalej →